Umowa timeshare

Timeshare stanowi rodzaj posiadania nieruchomości, w którym klient nabywa (do korzystania) w pełni umeblowany i wyposażony apartament lub dom wakacyjny za ułamek kosztu posiadania tradycyjnego apartamentu czy domku letniskowego na zawsze lub na określoną liczbę lat, lecz w tym czasie może korzystać z apartamentu tylko jakiś okres w ciągu roku (najczęściej tydzień – dwa tygodnie) oraz możliwość korzystania z sieci wymiany wakacyjnej.

Kwestie timeshare reguluje ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare. Ustawa dokonuje drożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany.

Powyższa ustawa zastąpiła ustawę z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Ustawa o timeshare określa zasady i tryb zawierania między przedsiębiorcą a konsumentem:
1) umów timeshare;
2) umów o długoterminowy produkt wakacyjny;
3) umów pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu
wakacyjnego;
4) umów o uczestnictwo w systemie wymiany (art. 1 ust. 1).

Ustawa określa także zasady ochrony konsumentów, z którymi przedsiębiorcy zawierają umowy, o których mowa w wyżej, prawa i obowiązki (art. 1 ust. 2).

Zgodnie z legalną definicją, umowa timeshare to umowa, na podstawie której konsument, odpłatnie, nabywa prawo do korzystania, w okresach wskazanych w umowie, z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania, zawartą na okres dłuższy niż rok (art. 2 ust. 1). Okres, na jaki została zawarta umowa, ustala się z uwzględnieniem postanowień umowy umożliwiających jej przedłużenie w sposób wyraźny lub dorozumiany, oraz faktycznie dokonanych uzgodnień między stronami co do możliwości dalszego korzystania przez konsumenta z miejsca zakwaterowania (art. 2 ust. 2).

Przez umowę o długoterminowy produkt wakacyjny rozumie się umowę, na podstawie której konsument, odpłatnie, nabywa prawo do otrzymywania rabatów, zniżek lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem, zawartą na okres dłuższy niż rok. Umowa może także przewidywać prawo konsumenta do nabycia usług związanych z podróżą, w szczególności prawo do skorzystania z miejsca zakwaterowania, prawo do nabycia usług transportowych lub do nabycia innych usług (art. 3 ust. 1). Nie stanowi umowy o długoterminowy produkt wakacyjny umowa, w której głównym świadczeniem przedsiębiorcy nie jest udzielanie konsumentowi zniżek, rabatów lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem (art. 3 ust. 2). Okres, na jaki została zawarta umowa, ustala się z uwzględnieniem postanowień umowy umożliwiających jej przedłużenie w sposób wyraźny lub dorozumiany, oraz faktycznie dokonanych uzgodnień między stronami co do możliwości dalszego korzystania przez konsumenta z miejsca zakwaterowania (art. 3 ust. 3).

Umowa pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego to umowa, na podstawie której przedsiębiorca zobowiązuje się, odpłatnie, do wykonywania czynności prawnych lub czynności faktycznych zmierzających do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny (art. 4).

Zgodnie z art. 5, przez umowę o uczestnictwo w systemie wymiany rozumie się umowę, na podstawie której przedsiębiorca, odpłatnie, przyznaje konsumentowi dostęp do systemu wymiany, w ramach którego konsument uzyskuje prawo do korzystania z miejsca zakwaterowania lub prawo do nabycia innych usług świadczonych przez przedsiębiorcę, w zamian za umożliwienie innym konsumentom korzystania z miejsca zakwaterowania będącego przedmiotem jego umowy timeshare.

W art. 6 zawarta legalne definicje konkretnych terminów użytych w ustawie. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) kodeks dobrych praktyk – kodeks dobrych praktyk w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym;
2) konsument – konsumenta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny;
3) miejsce zakwaterowania – miejsce noclegowe, w szczególności budynek, mieszkanie, pokój lub inne pomieszczenie mieszkalne, w tym znajdujące się na statkach pasażerskich, innych jednostkach pływających, w przyczepach samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach stałych;
4) przedsiębiorca – przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny;
5) trwały nośnik informacji – materiał lub urządzenie służące do przechowywania i odczytywania informacji przekazywanych konsumentowi w związku z umową timeshare, umową o długoterminowy produkt wakacyjny, umową pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub umową o uczestnictwo w systemie wymiany, przez czas odpowiedni do celów, jakim informacje te służą oraz pozwalające na odtworzenie tych informacji w niezmienionej postaci;
6) umowy powiązane – zawarte przez konsumenta z przedsiębiorcą, z którym zawarł on umowę timeshare lub umowę o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy o świadczenie usług związanych odpowiednio z umową timeshare lub z umową o długoterminowy produkt wakacyjny; usługi w ramach umów powiązanych mogą być świadczone przez przedsiębiorcę lub przez osobę trzecią na podstawie porozumienia z przedsiębiorcą.

Postanowienia umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, umów timeshare, umów o długoterminowy produkt wakacyjny, umów o uczestnictwo w systemie wymiany oraz umów powiązanych, mniej korzystne dla konsumentów niż postanowienia ustawy są nieważne. Zamiast nich stosuje się przepisy ustawy o timeshare (art. 7).

W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (art. 8).

Przed zawarciem umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany przedsiębiorca jest obowiązany przekazać konsumentowi szczegółowe informacje dotyczące takiej umowy, w zakresie określonym w standardowych formularzach informacyjnych, których wzory określają odpowiednio załączniki nr 1-4 do ustawy (art. 9). Załącznik nr 1 dotyczy umowy timeshare, załącznik nr 2 umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, załącznik nr 3 umowy pośrednictwa w odsprzedaży, zaś załącznik nr 4 umowy o uczestnictwo w systemie wymiany (art. 10 ust. 1 pkt 1-4). Szczegółowe informacje dotyczące umowy przedsiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi w odpowiednim czasie, umożliwiającym zapoznanie się z ich treścią przed zawarciem umowy (art. 10 ust. 2). Także oferta umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany powinna zawierać informacje dotyczące umowy (art. 10 ust. 3). Szczegółowe informacje dotyczące umowy przedsiębiorca przekazuje nieodpłatnie, w sposób jasny i zrozumiały, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji (art. 10 ust. 4). Informacje takie powinny być sporządzone, zgodnie z wyborem konsumenta, w języku urzędowym państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Jeżeli w państwie tym obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy, informacje powinny być sporządzone w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta. Informacje nie mogą być sporządzone w języku niebędącym językiem urzędowym Unii Europejskiej (art. 10 ust. 5).

Wszelkie zmiany informacji dotyczących umowy mogą być dokonywane wyłącznie za zgodą konsumenta bądź w przypadku działania siły wyższej. W takim wypadku zgoda konsumenta na dokonanie zmian nie może być dorozumiana (art. 11 ust. 1). O zmianach w informacjach przedsiębiorca informuje konsumenta na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji w odpowiednim czasie, umożliwiającym zapoznanie się z ich treścią przed zawarciem umowy (art. 11 ust. 2).

Przed zawarciem umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany przedsiębiorca, w sposób jasny i zrozumiały, zwraca konsumentowi uwagę na:
1) prawo i termin odstąpienia od umowy zgodnie z przepisami art. 24 i art. 25;
2) zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń, określony w art. 34.

Przedsiębiorca, który przed zawarciem umowy nie przekazał konsumentowi wszystkich wymaganych informacji dotyczących umowy, jest obowiązany przekazać je konsumentowi po jej zawarciu (art. 13).

Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy rozdziału 2 ustawy o timeshare stosuje się odpowiednio (art. 14).

W reklamach dotyczących timeshare, długoterminowego produktu wakacyjnego, pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub dotyczących uczestnictwa w systemie wymiany, przedsiębiorca jest obowiązany informować o miejscu i sposobie otrzymania informacji o szczegółach umowy (art. 15 ust. 1). Przedsiębiorca, który podczas spotkań, w szczególności organizowanych poza lokalem przedsiębiorstwa, przekazuje konsumentowi informacje handlowe dotyczące timeshare, długoterminowego produktu wakacyjnego, pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub dotyczące uczestnictwa w systemie wymiany, albo który na spotkaniach składa konsumentom oferty zawarcia umów timeshare, umów o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży, lub umów o uczestnictwo w systemie wymiany, jest obowiązany w zaproszeniach na spotkania jednoznacznie wskazać na ich handlowy cel i charakter. Przedsiębiorca zapewnia dostęp do informacji o szczegółach umowy przez cały czas trwania takich spotkań (art. 15 ust. 2). Zawieranie umów timeshare lub umów o długoterminowy produkt wakacyjny nie może być przez przedsiębiorcę przedstawiane jako inwestycja (art. 15 ust. 3).

Umowa timeshare, umowa o długoterminowy produkt wakacyjny, umowa pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowa o uczestnictwo w systemie wymiany powinny być zawarte w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę (art. 16 ust. 1). Przedsiębiorca jest obowiązany niezwłocznie doręczyć dokument umowy konsumentowi (art. 16 ust. 2). Umowa powinna być sporządzona, zgodnie z wyborem konsumenta, w języku urzędowym państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Jeżeli w państwie tym obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy, umowę sporządza się w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta. Umowa nie może być sporządzona w języku niebędącym językiem urzędowym Unii Europejskiej (art. 16 ust. 3).

Umowa timeshare, umowa o długoterminowy produkt wakacyjny, umowa pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowa o uczestnictwo w systemie wymiany powinny określać:
1) imię, nazwisko i adres konsumenta;
2) imię i nazwisko lub nazwę (firmę) przedsiębiorcy, oraz adres jego miejsca zamieszkania lub adres jego siedziby;
3) prawo i termin odstąpienia przez konsumenta od umowy zgodnie z przepisami art. 24 i art. 25;
4) zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń, o którym mowa w art. 34;
5) miejsce i datę zawarcia umowy (art. 17 ust. 1).

Postanowienia umowy, tj. prawo i termin odstąpienia przez konsumenta od umowy zgodnie z przepisami art. 24 i art. 25 oraz zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń, o którym mowa w art. 34, powinny być przez konsumenta odrębnie podpisane (art. 17 ust. 2).

Informacje dotyczące umowy, stanowią integralną część umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w systemie wymiany. W przypadku gdy po przekazaniu konsumentowi tych informacji przedsiębiorca, dokonał w nich zmian, zaznacza on w umowie, które informacje i w jaki sposób zostały przez niego zmienione (art. 18 ust. 1). Do umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w systemie wymiany , przedsiębiorca dołącza standardowy formularz odstąpienia od umowy, którego wzór określa załącznik nr 5 do ustawy. Przedsiębiorca podaje w formularzu swoje imię i nazwisko lub nazwę (firmę) oraz adres jego miejsca zamieszkania lub adres jego siedziby (art. 18 ust. 2).

Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy rozdziału 3 ustawy o timeshare stosuje się odpowiednio (art. 19).

W umowie timeshare można ustanowić na rzecz konsumenta prawo użytkowania. Do użytkowania nie stosuje się przepisów art. 254, art. 255, art. 259, art. 260 i art. 266 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (art. 20).

Wynagrodzenie należne przedsiębiorcy na podstawie umowy o długoterminowy produkt wakacyjny konsument uiszcza w rocznych, równych ratach (art. 21 ust. 1).

Umowa o długoterminowy produkt wakacyjny może przewidywać prawo do dokonywania, nie wcześniej niż po upływie roku od dnia zawarcia umowy, waloryzacji rat, w celu utrzymania ich realnej wartości (art. 21 ust. 2).

Przedsiębiorca jest obowiązany wezwać konsumenta będącego stroną umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, co najmniej na 14 dni przed ustalonym terminem płatności, do zapłaty każdej kolejnej raty (art. 22 ust. 1). Konsument, którego nie wezwano do zapłaty, do czasu otrzymania wezwania jest zwolniony z obowiązku uiszczania kolejnych rat; zachowuje jednak uprawnienia nabyte na podstawie umowy. Po upływie 30 dni od dnia, w którym powinien otrzymać wezwanie do zapłaty, może on wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym (art. 22 ust. 2). Konsument nie odpowiada za szkodę spowodowaną wypowiedzeniem umowy ze skutkiem natychmiastowym po upływie 30 dni od dnia, w którym powinien otrzymać wezwanie do zapłaty (art. 22 ust. 3). Umowa nie może nakładać na konsumenta, na wypadek jej wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym po upływie 30 dni od dnia, w którym powinien otrzymać wezwanie do zapłaty obowiązków, które ograniczałyby prawo do takiego wypowiedzenia (art. 22 ust. 4).

Konsument będący stroną umowy o długoterminowy produkt wakacyjny może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty każdej kolejnej raty wystosowanego na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, co najmniej na 14 dni przed ustalonym terminem płatności (art. 23 ust. 1). W przypadku gdy wezwanie do zapłaty każdej kolejnej raty, dotyczy zapłaty pierwszej należnej przedsiębiorcy raty, konsumentowi nie przysługuje prawo do wypowiedzenia umowy (art. 23 ust. 2). Konsument nie odpowiada za szkodę spowodowaną wypowiedzeniem umowy ze skutkiem natychmiastowym w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty każdej kolejnej raty (art. 23 ust. 3). 4. Umowa nie może nakładać na konsumenta, na wypadek jej wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym obowiązków, które ograniczałyby prawo do takiego wypowiedzenia (art. 23 ust. 4).

Konsument jest obowiązany do poinformowania przedsiębiorcy, z którym zawarł umowę timeshare lub umowę o długoterminowy produkt wakacyjny, o zbyciu na rzecz innych konsumentów praw z takich umów, wskazując osoby nabywające te prawa. W przypadku niewykonania tego obowiązku konsument jest obowiązany do naprawienia wynikłej stąd szkody (art. 24 ust. 1). Przepisu tego nie stosuje się w przypadku, gdy zbycie praw następuje w związku z umową pośrednictwa w odsprzedaży, będącej umową powiązaną (art. 24 ust. 2).

Konsument ma prawo odstąpienia od umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, bez podania przyczyny, w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia lub od dnia doręczenia dokumentu umowy, jeżeli dzień ten następuje po dniu jej zawarcia (art. 25 ust. 1). Termin odstąpienia od umowy ulega wydłużeniu:
1) o rok – w przypadku gdy w dniu zawarcia umowy lub doręczenia dokumentu umowy przedsiębiorca nie przekazał konsumentowi, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, standardowego formularza odstąpienia od umowy, o którym mowa w art. 18 ust. 2;
2) o 3 miesiące – w przypadku gdy w dniu zawarcia umowy lub doręczenia dokumentu umowy przedsiębiorca nie przekazał konsumentowi, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, w sposób określony w art. 10 ust. 1, wszystkich informacji wymaganych zgodnie z art. 9 (art. 25 ust. 2).

W przypadku gdy przedsiębiorca przekazał konsumentowi:
1) przed upływem roku od dnia zawarcia umowy lub doręczenia dokumentu umowy, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, standardowy formularz odstąpienia od umowy, o którym mowa w art. 18 ust. 2 – termin odstąpienia od umowy upływa po 14 dniach od dnia jego otrzymania przez konsumenta;
2) przed upływem 3 miesięcy od dnia zawarcia umowy lub doręczenia dokumentu umowy, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, w sposób określony w art. 10 ust. 1, wszystkie informacje wymagane zgodnie z art. 9 – termin odstąpienia od umowy upływa po 14 dniach od dnia otrzymania tych informacji przez konsumenta (art. 25 ust. 3).

W przypadku jednoczesnego zawarcia przez konsumenta z tym samym przedsiębiorcą umowy timeshare i umowy o uczestnictwo w systemie wymiany:
1) bieg terminu odstąpienia zgodnie z przepisami art. 25 ust. 1 i 2 od umowy o uczestnictwo w systemie wymiany rozpoczyna się w dniu doręczenia konsumentowi dokumentu umowy timeshare;
2) przy ustalaniu terminu odstąpienia od umowy o uczestnictwo w systemie wymiany zgodnie z przepisem art. 25 ust. 3:
a) okres roku, o którym mowa w art. 25 ust. 3 pkt 1, liczy się od dnia doręczenia dokumentu umowy timeshare,
b) okres 3 miesięcy, o którym mowa w art. 25 ust. 3 pkt 2, liczy się od dnia doręczenia dokumentu umowy timeshare (art. 26).

Upływ terminu do odstąpienia przez konsumenta od umowy nie zwalnia przedsiębiorcy z obowiązku przekazania konsumentowi wszystkich wymaganych informacji dotyczących umowy, których przedsiębiorca nie przekazał mu przed zawarciem umowy (art. 27).

Odstąpienie od umowy następuje przez złożenie przedsiębiorcy, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, oświadczenia o odstąpieniu od umowy (art. 28 ust. 1). Oświadczenie o odstąpieniu od umowy konsument może złożyć na formularzu odstąpienia od umowy, którego wzór określa załącznik nr 5 do ustawy (art. 28 ust. 2). Dla zachowania terminu odstąpienia od umowy wystarczające jest wysłanie oświadczenia o odstąpieniu przed jego upływem (art. 28 ust. 3).

W razie wykonania przez konsumenta prawa odstąpienia od umowy, umowa uważana jest za niezawartą (art. 29 ust. 1). Konsument nie ponosi żadnych kosztów związanych z odstąpieniem od umowy. Konsument w szczególności nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia za usługi wykonane przez przedsiębiorcę przed odstąpieniem od umowy ani do zwrotu korzyści, które przedsiębiorca mógłby uzyskać, gdyby konsument od umowy nie odstąpił (art. 29 ust. 2).

Odstąpienie od umowy timeshare lub od umowy o długoterminowy produkt wakacyjny jest skuteczne także wobec umów powiązanych (art. 30 ust. 1). Do odstąpienia od umów powiązanych, zgodnie z ust. 1, przepisy art. 29 stosuje się odpowiednio (art. 30 ust. 2).

Jeżeli konsument uiszcza przedsiębiorcy wynagrodzenie z wykorzystaniem, w całości lub w części, kredytu lub pożyczki udzielonych przez przedsiębiorcę albo przez osobę trzecią na podstawie porozumienia z przedsiębiorcą, odstąpienie przez konsumenta od umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub od umowy o uczestnictwo w systemie wymiany jest skuteczne także wobec umowy kredytu lub pożyczki (art. 31 ust. 1). Do odstąpienia od umowy kredytu lub pożyczki, zgodnie z ust. 1, przepisy art. 29 stosuje się odpowiednio (art. 31 ust. 2).

Umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, dotyczące praw konsumenta z umowy timeshare lub praw konsumenta z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, niebędące umowami powiązanymi, zawarte przez konsumenta, rozwiązują się wskutek odstąpienia od umowy timeshare lub od umowy o długoterminowy produkt wakacyjny (art. 32 ust. 1). Konsument jest obowiązany niezwłocznie poinformować przedsiębiorcę, z którym miał zawarte, niebędące umowami powiązanymi umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, o odstąpieniu od umowy timeshare lub od umowy o długoterminowy produkt wakacyjny. W przypadku niewykonania tego obowiązku konsument jest obowiązany do naprawienia wynikłej stąd szkody (art. 32 ust. 2). Wykonanie przez konsumenta obowiązku poinformowania przedsiębiorcy o odstąpieniu od umowy:
1) zwalnia konsumenta z obowiązku zapłaty wynagrodzenia przedsiębiorcy, z którym miał on zawartą umowę pośrednictwa w odsprzedaży;
2) uprawnia konsumenta do otrzymania od przedsiębiorcy, z którym miał on zawartą umowę o uczestnictwo w systemie wymiany, zwrotu zapłaconego mu wynagrodzenia; wynagrodzenie przedsiębiorca zwraca w kwocie pomniejszonej o wartość spełnionych na rzecz konsumenta świadczeń, z uwzględnieniem okresu, na jaki umowa została zawarta (art. 32 ust. 3).

Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio (art. 33).

Zakazane jest:
1) żądanie lub przyjmowanie od konsumenta jakichkolwiek świadczeń określonych w umowie timeshare, umowie o długoterminowy produkt wakacyjny lub umowie o uczestnictwo w systemie wymiany, przed upływem terminu do odstąpienia od umowy;
2) żądanie lub przyjmowanie od konsumenta jakichkolwiek świadczeń określonych w umowie pośrednictwa w odsprzedaży, przed:
a) doprowadzeniem do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny lub
b) rozwiązaniem umowy (art. 34).

Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, zakazane jest żądanie lub przyjmowanie od konsumenta jakichkolwiek świadczeń określonych w umowie przedwstępnej przed upływem terminu do odstąpienia od umowy przedwstępnej (art. 35).

Za żądanie lub przyjmowanie świadczeń, o którym mowa w art. 34 i art. 35, uznaje się w szczególności żądanie lub przyjmowanie od konsumenta:
1) zaliczek;
2) gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej;
3) blokady rachunku bankowego;
4) pisemnego oświadczenia o uznaniu długu (art. 36).

Przedsiębiorca będący stroną umowy timeshare jest obowiązany utrzymywać miejsce zakwaterowania oraz inne obiekty udostępniane konsumentowi na podstawie tej umowy w stanie przydatnym do umówionego użytku przez cały czas trwania umowy, w tym dokonywać napraw i innych nakładów koniecznych (art. 37 ust. 1). Miejsce zakwaterowania oraz inne obiekty udostępniane konsumentowi uznaje się za przydatne do umówionego użytku, jeżeli są one zgodne z opisem zawartym w umowie. Nieudostępnienie konsumentowi wszystkich obiektów oraz usług, do których miał on uzyskać dostęp, oznacza brak przydatności do umówionego użytku (art. 37 ust. 2).

Jeżeli umowa timeshare nie stanowi inaczej, konsument nie jest obowiązany do ponoszenia nakładów na miejsce zakwaterowania oraz na inne obiekty udostępniane mu na podstawie tej umowy (art. 38).

Jeżeli w czasie trwania umowy timeshare miejsce zakwaterowania lub inne obiekty udostępniane konsumentowi na podstawie tej umowy wymagają napraw, bez których nie są one przydatne do umówionego użytku, a które zgodnie z umową nie obciążają konsumenta, konsument może wyznaczyć przedsiębiorcy odpowiedni termin do wykonania napraw. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu konsument może dokonać koniecznych napraw na koszt przedsiębiorcy (art. 39).

Jeżeli miejsce zakwaterowania lub inne obiekty udostępniane konsumentowi na podstawie umowy timeshare mają wady, które ograniczają ich przydatność do umówionego użytku, konsument może żądać odpowiedniego obniżenia wynagrodzenia za czas trwania wad (art. 40 ust. 1). Jeżeli miejsce zakwaterowania lub inne obiekty udostępniane konsumentowi na podstawie umowy timeshare w chwili wydania ich konsumentowi miały wady, które uniemożliwiają przewidziane w umowie ich używanie, albo jeżeli wady takie powstały później, a przedsiębiorca mimo otrzymanego zawiadomienia nie usunął ich w czasie odpowiednim, albo jeżeli wady usunąć się nie dadzą, konsument może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym (art. 40 ust. 2). Roszczenie o obniżenie wynagrodzenia z powodu wad, jak również uprawnienie do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym nie przysługuje konsumentowi, jeżeli w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach (art. 40 ust. 3).

Jeżeli wady miejsca zakwaterowania lub innych obiektów udostępnianych konsumentowi na podstawie umowy timeshare są tego rodzaju, że zagrażają zdrowiu konsumenta lub innych uprawnionych do korzystania z nich osób, konsument może wypowiedzieć umowę timeshare ze skutkiem natychmiastowym, chociażby w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach (art. 41).

Do umowy o długoterminowy produkt wakacyjny przewidującej prawo konsumenta do skorzystania z miejsca zakwaterowania lub z innych obiektów udostępnianych mu na podstawie tej umowy przepisy art. 37-41 stosuje się odpowiednio (art. 42).

Konsument korzystający z miejsca zakwaterowania na podstawie umowy o uczestnictwo w systemie wymiany wstępuje w wynikające z art. 39 uprawnienia konsumenta, z którego miejsca zakwaterowania korzysta. Uprawnienia wynikające z art. 40 i art. 41 przysługują temu konsumentowi wobec przedsiębiorcy, z którym ma on zawartą umowę o uczestnictwo w systemie wymiany (art. 43).

Zgodnie art. 139a § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (dalej: k.w.) kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa:
1) zawiera z konsumentem umowę timeshare, umowę o długoterminowy produkt wakacyjny, umowę pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub umowę o uczestnictwo w systemie wymiany, bez zachowania właściwych wymogów, dotyczących jej treści lub formy,
2) żąda od konsumenta, z którym zawarł umowę timeshare, umowę o długoterminowy produkt wakacyjny lub umowę o uczestnictwo w systemie wymiany, świadczenia przed upływem określonego w ustawie terminu do odstąpienia od umowy, lub świadczenie takie przed upływem tego terminu od konsumenta przyjmuje,
3) żąda od konsumenta, z którym zawarł umowę pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, świadczenia przed rozwiązaniem umowy lub przed doprowadzeniem do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, lub świadczenie takie przed rozwiązaniem umowy lub przed doprowadzeniem do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny od konsumenta przyjmuje,
4) żąda od konsumenta, z którym zawarł umowę przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, świadczenia określonego w umowie przedwstępnej przed upływem terminu do odstąpienia od umowy przedwstępnej, lub świadczenie takie przed upływem tego terminu od konsumenta przyjmuje
– podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.

Stosownie do art. 139a § 2 k.w. kto zawierając umowę timeshare sprzecznie z treścią nabywanego prawa oświadcza, że przedmiotem umowy jest własność podlega karze grzywny.

Zgodnie z art. 139a § 3 k.w. kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, po upływie określonego w ustawie terminu do odstąpienia od umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, nie przekazuje konsumentowi informacji wymaganych ustawą podlega karze grzywny.

Karze grzywny podlega również ten, kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, po upływie określonego w ustawie terminu do odstąpienia od umowy przedwstępnej, zobowiązującej do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, nie przekazuje konsumentowi informacji wymaganych ustawą (art. 139a § 4 k.w.).

Ustawa o timeshare znowelizowała także art. 16 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (art. 46). W wypadkach przewidzianych w przepisach ustawowych w księdze wieczystej, poza prawami rzeczowymi, mogą być ujawnione prawa osobiste i roszczenia. W szczególności może być ujawniane prawo z umowy timeshare, o którym mowa w ustawie z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (art. 16 ust. 1 i ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece).

W przypadku chęci uzyskania dodatkowej, bardziej szczegółowej analizy konkretnego przypadku, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią.